Wraz z wczorajszymi Mikołajkami i zbliżającym się Bożym Narodzeniem, pojawiło się sporo dyskusji (w sieci m.in. na naszym FB) na temat zasadności kupowania prezentów czy serwowania bajek o brodatym gościu, gwiazdorze, gwiazdce czy w co tam kto wierzy. Jak to jest u mnie?

Zawsze kupując prezent, wróć, prezent-zabawkę, mam mieszane uczucie. Z jednej strony serce mnie boli na samą myśl o kolejnej zabawce, która będzie musiała znaleźć swoje miejsce w dziecięcym pokoju, który wbrew pozorom wcale nie jest z gumy. Z roku na rok, z miesiąca na miesiąc, nasze przywiązanie do rzeczy i do potrzeby ich posiadania maleje. Do tego stopnia, że gdy mamy pomyśleć o prezentach dla nas, to naprawdę nie jest łatwo. Kierujemy raczej się tym co praktyczne, bo takich zachcianek typowo materialnych ostatnio u nas brak. Jednak dzieci są bardzo podatne na wszelkie sugestie reklamowe. Nawet jeśli nie oglądają telewizji czy nie pokazują się im reklamy w grach, to w wieku szkolnym rówieśnicy działają niczym najlepszy team składający się z doświadczonych marketerów, przedstawicieli handlowych i sprzedawców detalicznych ;) W skrócie: zawsze jest coś co by chciały.

Ale, ale… po drugiej stronie szali jest ten rozbrajający dziecięcy uśmiech. Ten klimat wyczekiwania. Nerwowe rozwiązywanie kokardki, rozszarpany papier pakunkowy… Mnie to urzeka. Wiem, że takie chwile zapamiętuje się na zawsze. I to nie ze względu na sam prezent, a właśnie na emocje temu towarzyszące. Sama tak mam! Do dziś potrafię i chcę wracać myślami do konkretnych sytuacji, pamiętam tamtą ekscytację, oczekiwanie, ale nie mogę sobie przypomnieć samego prezentu.

Wszystko się zmienia. Pomysłów i metod wychowawczych są setki. W tej kwestii może jestem dziwna czy staroświecka, ale KUPUJĘ DZIECKU PREZENTY. Taka ze mnie wariatka.

Poza tym i tak kupujemy dzieciom zabawki. Znacie dziecko, które nie ma ich wcale? Nic a nic? Jasne że nie, bo takich dzieci nie ma! No a skoro i tak jakieś zabawki kupujemy, to czemu nie akurat na Mikołajki? Kiedy kupować te prezenty, jak nie właśnie na Mikołaja (tudzież gwiazdkę)?

Mimo iż kupuję te zabawki, pakuję je starannie i dbam o to, aby prezent trafił w gusta, jednocześnie przykładam ogromną uwagę do tego, aby święta nie kojarzyły się jedynie przedmiotami. Żeby to nie była jedynie okazja do sporządzenia listy życzeń, która w dodatku musi być bezwględnie zrealizowana, bo jak nie to płacz i smutek zamiast rodzinnej ciepłej atmosfery. Chcę żeby Mikołajki były prawdziwie radosną chwilą, pełną ciepła! A tej atmosferze przecież daleko do komercjalizacji wokół świątecznego czasu.

A jak nie zabawki to co?

Może mój cenny czas zamiast kolejnej zabawki? No nie. Jak już ktoś się decyduje, aby mieć dziecko, to jego cholernym obowiązkiem jest to, żeby mu ten czas poświęcać. Nie dawać niczym obwiązany czerwoną wstążką prezent. Kino, łyżwy, teatr? Ja nie twierdzę, że to powinna być codzienność. Kto na to ma czas. Ale bez przesady. Dziecko ma wyczekiwać pierwszej gwiazdki po to, aby wyjść gdzieś z rodzicami? A co jak kogoś nie stać? Nigdy nie dam sobie wmówić, że do wspólnego spędzania czasu konieczne są pieniądze.

Mistyczne (znaczy materialistyczne) święta

Tak samo jak w przypadku komunii, tak i przy okazji świąt, uważam że często kładziemy nacisk w złym miejscu. Ale to nie znaczy, że może być albo na bogato, albo wcale. Prezenty nie są złe, są super! Choinka z umieszczonymi pod nią prezentami pozwala stworzyć prawdziwie magiczną atmosferę, wyczekiwanie na prezent od Mikołaja również. Nie dajmy się zwariować, że prezent zepsuje to co w świętach najważniejsze, a Mikołajki to samo zło.